Ο Δημήτρης Χιωτόπουλος έχει ήδη προσφέρει, με τη συλλογή του “Λευκή Γραμμή”, τη μαρτυρία της ποιητικής του αυθεντικότητος, απεικονίζοντας μ’ηρεμία το πάθος του για τα γήινα και για τα αιθέρια. Καθέ ποίημά του συνιστά μια φαινομενικώς απλή πινελιά, και δονείται από το δυναμισμό υποβλητικών αναφορών που το διακρίνουν απ’όλα τ’άλλα.
Σήμερα, ο ίδιος, με τη συλλογή “Εκατό ημέρες της Άνοιξης” προσάγει την επιβεβαίωση της συνθετικής του ικανότητος, αλλά και την υπόδειξη μιας ελαφράς αποκλίσεως από την προηγούμενη πορεία του: οι πινελιές του παραμένουν αυθυπόστατες, εντάσσονται όμως σε γενικώτερην, οιονεί φιλοσοφικήν αντίληψη της οποίας συνιστούν τις επί μέρους ψηφίδες· και το ασυγκράτητο πάθος του έχει παραχωρήσει το πρωτείο του σ’έναν ώριμο στοχασμό. Ό,τι ωστόσο με δύναμη διαποτίζει διαχρονικώς την ποίησή του, είναι η ευαισθησία με την οποία ατενίζει κ’ εξεικονίζει τη συνάντηση της συνειδησιακής του εγρηγόρσεως προς το ραδινό του σύμπαντος και προς το άτεγκτο της ιστορικής διαστάσεως του ανθρώπου.

Ε. Μουτσόπουλος

Ακαδημαϊκός Καθηγητής Φιλοσοφίας

Ιανουάριος 1992