Μου δόθηκε στο παρελθόν η ευκαιρία να υπογραμμίσω την ανάγκη του Δημήτρη Χιωτόπουλου να ταξινομεί συστηματικά την πλούσια καλλιτεχνική παραγωγή του, χωρίζοντάς τη σε διάφορες περιόδους: για την ακρίβεια, δώδεκα μέχρι σήμερα.

Χωρίζοντας σε περιόδους την καλλιτεχνική του δημιουργία, ο Δημήτρης Χιωτόπουλος παίρνει θέση διαγνωστικής αξιολόγησης απέναντι στο έργο του, αντιμετωπίζοντάς το ως ένα ζωντανό οργανισμό με τη δική του φυσιολογία και, ως εκ τούτου, με την προδιάθεση να εξελίσσεται από μόνο του “φυσικά”.

Ολοκληρωμένη τέχνη; Tι θα πει ολοκληρωμένη τέχνη; Ασφαλώς θα πει μια τέχνη που παρουσιάζει αντιμετωπίζει και εκφράζει όλες τις εκφάνσεις και εκφράσεις της σύγχρονης τέχνης.

Στον καθένα από εμάς υπάρχει ένας ιδιαίτερος τρόπος για να εκφραζόμαστε. Ο Δημήτρης Χιωτόπουλος με τη διπλή του ευχέρεια στη ποίηση και στη ζωγραφική επιχειρεί να τονίσει τη παγκοσμιότητα της τέχνης και τη βλέπει σαν σύνολο: total, που χωράει τη κάθε τέχνη και τη κάθε ιδιαιτερότητά της.

Την ολοκληρωμένη τέχνη οραματίστηκε πρώτος ο Γάλλος φιλόσοφος και αισθητικός Etienne Souriau στο βιβλίο του “Η πλήρης αντιστοιχία των τεχνών”, 1947.

O ποιητής Χιωτόπουλος δεν είναι λεξιθήρας· είναι εραστής των λέξεων· χτίζει μ’ αυτές τ’ ανάκτορα των ονείρων του που δεν είναι φευγαλέες ονειροπολήσεις, αλλ’ απτές δομήσεις ενός ποιητικού λόγου που δονείται από την προσπέλαση της κοσμικής πραγματικότητας.

Η τέχνη είναι ένα λουλούδι στην καρδιά των ανθρώπων, που όποιος δεν μπορεί να το αισθανθεί, έχει χάσει. Είναι ένα προνόμιο, αλλά τι προνόμιο!

Ο Δημήτρης Χιωτόπουλος έχει ήδη προσφέρει, με τη συλλογή του “Λευκή Γραμμή”, τη μαρτυρία της ποιητικής του αυθεντικότητος, απεικονίζοντας μ’ηρεμία το πάθος του για τα γήινα και για τα αιθέρια.