Χωρίζοντας σε περιόδους την καλλιτεχνική του δημιουργία, ο Δημήτρης Χιωτόπουλος παίρνει θέση διαγνωστικής αξιολόγησης απέναντι στο έργο του, αντιμετωπίζοντάς το ως ένα ζωντανό οργανισμό με τη δική του φυσιολογία και, ως εκ τούτου, με την προδιάθεση να εξελίσσεται από μόνο του “φυσικά”.
Η εξαιρετική πολυπλοκότητα και ποικιλία της γλώσσας του Χιωτόπουλου - την οποία δύσκολα θα κατατάσσαμε ανάμεσα στις σύγχρονες εικαστικές τάσεις - αποτελούν από μόνες τους απόδειξη της απόλυτης αδιαφορίας του απέναντι σ’ αυτό που παραμένει ο απώτερος στόχος, καθομολογημένος ή όχι, κάθε καλλιτέχνη: να είναι αναγνωρίσιμος με την πρώτη ματιά και να ακολουθεί το δικό του ιδιαίτερο ύφος, το αποφασιστικό σήμα κατατεθέν του.
Στην πραγματικότητα, ο Χιωτόπουλος είναι ένας καλλιτέχνης διαρκώς in progress. Τον συναρπάζει η διαδρομή, όχι ο προορισμός ή ο τερματισμός. Η τέχνη παραμένει ένας κινούμενος στόχος, έτσι ώστε κάθε περιπέτεια του σημείου και της εικόνας, κάθε τολμηρή μορφολογική επιλογή γίνεται για εκείνον όχι μόνο εφικτή, αλλά αναγκαία.
Με αυτό τον τρόπο, leitmotiv της δεύτερης περιόδου του είναι αυτό ακριβώς το σημείο αντιλογίας, αυτή η πρόκληση που απευθύνει ο ίδιος στα εκφραστικά του μέσα: τριγωνικά θραύσματα της εικόνας, με καθαρά και σχολαστικότατα δουλεμένα περιγράμματα, σε ύφος γραμμικό και διακοσμητικό, πλέουν μέσα σε ένα χώρο εντελώς ξένο προς αυτά, σε ατμοσφαιρικά βάθη που θυμίζουν τα παλλόμενα φόντα και την πνευματική αντίληψη περί της ζωγραφικής επιφάνειας του Rothko. Αναγγέλλεται έτσι ότι, για τον ίδιο, η περίοδος της αναπαράστασης φτάνει στο τέλος και ότι η μη αντικειμενική, ανεικονική διάσταση θα πάρει σύντομα τη θέση της.
Εξαιρετικός πειραματιστής, ο Χιωτόπουλος πραγματεύεται με πολύ θετικά μορφικά και εννοιολογικά αποτελέσματα ό,τι συνιστούσε ανέκαθεν, αν όχι την ουτοπία, το μεγάλο όνειρο του καλλιτέχνη: μια σύνθεση των καλλιτεχνικών κατηγοριών - στην περίπτωση του τον υβριδισμό και την αλληλεπίδραση ζωγραφικής, μουσικής και ποίησης - ανακτώντας, συνειδητά ή όχι, την απεραντοσύνη του δημιουργικού ορίζοντα του αναγεννησιακού καλλιτέχνη.

Giuliano Serafini
Κριτικός Τέχνης
Δεκέμβριος 2013
Μετάφραση: Άρτεμις Ζερβού
Επιμελήτρια - Εθνικής Πινακοθήκης και Μουσείου Αλεξάνδρου Σούτσου